Επιστημονική ονομασία: Ορίγανον το κοινόν ,Origanum vulgare

Οικογένεια: Χειλανθή (Lamiaceae)

Tο όνομα της ρίγανης προέρχεται από τις λέξεις «όρος» και «γάνος» γάνος – η λαμπρότητα, το φυτό που λαμπρύνει το βουνό.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Θάμνος κοντός και φρυγανώδης με κορμό ξυλώδη χωρίς ελαστικότητα. Τα κλαδιά του είναι λεπτά και σχηματίζουν ανθοφόρα κεφάλια στις άκρες. Τα φύλλα έχουν σχήμα αυγοειδές, είναι χνουδωτά και σταχτόχρωμα. Αν τα τρίψουμε αναδύουν ευχάριστη αρωματική οσμή. Τα άνθη έχουν χρώμα ρόδινο προς μενεξεδί και έχουν επίσης ευχάριστο άρωμα.

ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ

Το αιθέριο έλαιο λοιπόν της ρίγανης περιέχει δύο κύριες ουσίες στις οποίες αποδίδονται οι βιολογικές ισχυρές της δράσεις και αυτές είναι η καρβακρόλη και η θυμόλη.

ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ & ΧΡΗΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Η ρίγανη είναι ένα από τα φυτά με τη μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε βιταμίνη C. Η χρήση του βοτάνου είναι εσωτερική και εξωτερική.

Εσωτερική: οι εισπνοές με ρίγανη βοηθούν σε στηθικά νοσήματα, το ρόφημα καταπραΰνει το βήχα και τον πόνο των δοντιών, βοηθά σε πόνους ρευματισμών, σε εντερικές διαταραχές και πόνους της κοιλιάς, σαν εμμηναγωγό στα επώδυνα έμμηνα ή στην εμμηνόπαυση.Το «τσάι» από ρίγανη βοηθάει στην υπέρταση και στην αρτηριοσκλήρυνση. Υπό μορφή γαργάρων, χρησιμοποιείται ενάντια σε φλεγμονές και έλκη της στοματικής κοιλότητας και των αμυγδαλών.

Εξωτερική: βοηθά στην αντισηψία των τραυμάτων. Αφέψημα ρίγανης στο νερό του μπάνιου καταπραΰνει και τονώνει (βράζουμε 100γρ. ρίγανης σε 1 λίτρο νερό).

ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ KAI OI ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

Ρίγανη και Ριγανέλαιο

Το αναπτύσσει στο βιβλίο του «Η Χημεία στο πιάτο» και ο ομότιμος καθηγητής της Οργανικής Χημείας στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης Αναστάσιος Βάρβογλης. Ξεκινώντας από το καφεϊκό οξύ, που είναι ισχυρό αντιοξειδωτικό, γίνεται η παρατήρηση ότι, αν και το όνομά του τείνει να μας παρασύρει να πιστέψουμε το αντίθετο, δεν υπάρχει μόνο στον καφέ αλλά και σε άλλα τρόφιμα όπως σε αχλάδια, ελιές, σταφύλια, θυμάρι, βασιλικό και στη ρίγανη. Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, ειδικά η ρίγανη περιέχει ένα παράγωγό του, το ροσμαρινικό οξύ, με ισχυρότατο αντιοξειδωτικό χαρακτήρα.Σε ένα από τα πειράματα διαπιστώθηκε ότι καταστέλλει την παραγωγή από τον μύκητα Aspergillus Flavus των καρκινογόνων μεταβολιτών του, των αφλατοξινών, σε ποσοστό 95%. Σήμερα θεωρείται από τις πλέον αξιόλογες αντικαρκινικές ουσίες με ισχυρή παρεμπόδιση της ηπατικής μετάστασης. Έχει αποδειχθεί σε εργαστηριακές δοκιμές ότι τα “μικρόβια” που προκαλούν κοινές ασθένειες δε αντέχουν στο πέρασμά της, ακόμα και ανθεκτικά στα αντιβιοτικά στελέχη μεταλλαγμένων βακτηρίων δεν έχουν καμία άμυνα απέναντι στη ρίγανη(πνευμονία, βρογχικά, γρίπη, κρυώματα, βήχας, τροφικές δηλητηριάσεις και πολλά άλλα)

fShare

Tweet